Edítase en Xerais esta novela de Ledicia Costas, tamén en castelá en Destino,

Sempre é un pracer ler a esta autora.

As tres voces narrativas que se suceden na novela corresponden a Luz (a avoa), Xulia (filla da anterior) e Sebas (neto da primeira e fillo de Xulia).

Especialmente memorable é a pouco convencional avoa, que deixa de vivir soa na súa casa e acolle nela á filla e ó neto. A filla traslada o seu domicilio de Madrid a Galicia despois dun divorcio que non está sendo doado. A convivencia fai saltar chispas entre as mulleres posto que o deterioro mental que mostra continuamente a anciá lévaa a comportamentos impropios (sempre vai cun martelo, esconde unha pistola...) que preocupan moito á súa filla que de pronto debe ocuparse de Seban (que está adaptándose a Galicia e atopando o seu lugar) e dunha nai que a desconcerta. 

No fondo agóchases un segredo gardado dende hai moito. A nai négase a contarlle á filla que pasou co pai, desaparecido cando ela era unha nena e do que recibe  ambiguas informacións por parte da anciá. Esta sempre defendeu que as abandonou para marchar a Arxentina.

A investigación de Xulia, como xornalista, sobre o narcotráfico en Galicia nos anos 80 lévaa a descubrir dolorosas verdades e a ter sorpresas difíciles de asimilar.

Destaco especialmente o fino humor-tenrura e a personalidade de dous personaxes en especial: avoa e neto.

Recomendable.